Mobilizacja

Poniedziałkowe wieści podziałały niczym woda na mój młyn, wiatr w me żagle (tudzież skrzydła, w końcu w Holandii jesteśmy to wiatrak zdaje się być bardzo właściwym porównaniem). Poszukiwania pracy (tak, nadal jestem bezrobotna, czując się jak jakaś niewydarzona ofiara losu) ograniczyłam do tych na część etatu lub nawet lepiej oferujących zaledwie kilka - kilkanaście godzin tygodniowo. Skoro mam niedługo rozpocząć intensywną naukę, nie byłabym w stanie pogodzić tego z normalną pracą. To samo zresztą zasugerowała miła pani z Inburgering. 

Fakt, że coraz więcej zaczynam rozumieć w dziwacznym języku mnie uskrzydla. Duma rozpiera mnie na myśl, że cała poniedziałkowa rozmowa odbywała się po holendersku, a ja tylko raz musiałam poprosić o potwierdzenie po angielsku czy dobrze zrozumiałam jeden z warunków przed podpisaniem umowy. Nawet z testem sobie poradziłam nie najgorzej. Tak przynajmniej twierdziła moja rozmówczyni udzielając mi licznych komplementów. Ach podbudowałam się tym spotkaniem. Warto było całego zachodu, a trochę w to włożyliśmy z Maurycym:

• wizyta w informacji Inburgering zaraz po przyjeździe
• uganianie się za pozwoleniem na stały pobyt od IND
• kopie wszystkich wymaganych formalności i dyplomu ukończonych studiów dostarczone w trybie natychmiastowym
• list motywacyjny (!!!) tłumaczący naszą sytuację i moje wielkie chęci i pragnienia zostania częścią holenderskiego społeczeństwa
• kolejne wizyty oraz nieustanne telefony z pytaniem o decyzję oraz przeniesienie spotkania na inny termin (swoją drogą, czułam się już jak wrzut na tyłku, co potwierdzić chyba może fakt, że kiedy po świętach Maurycy zadzwonił po raz kolejny, po krótkim wstępie od razu wiedzieli, że chodzi o moją skromną osobę)
• szeroki uśmiech i błagalne oczęta za każdym razem, gdy miałam jakikolwiek kontakt z tym biurem

Ale jest! Dostałam, com chciała! Kurs językowy zacznę od poziomu A2, co zresztą dobrze się składa, bo na taki sam poziom wskazywałaby książka ukończona przeze mnie w domowym zaciszu. Z tej też okazji uznałam za wielce wskazane usystematyzować nabytą już przeze mnie wiedzę. Mój słownik niestety nie zawiera rodzajników przy rzeczownikach, dlatego też nagminnie popełniam związane z tym błędy. Postanowiłam przewertować wszystkie książki, rozmówki i co tylko miałam w zasięgu ręki, żeby powypisywać cholerne rzeczowniki het, czyli najzwyczajniej rodzaju nijakiego. Nagle stało się dla mnie jasne jak słońce, że moje żałosne zakupy w piekarni były idealnym przykładem popełnienia wszelkich możliwych błędów z wykorzystaniem dwóch słów: "tamten chleb". Chleb jest oczywiście nijaki. Na dodatek wskazywałam na bochenek znajdujący się daleko za ladą, uparcie powtarzając deze (czyli nasze polskie "ten" dla rzeczowników rodzaju męsko-żeńskiego). Groteska.

Trzymajcie kciuki za moje postępy (tudzież kolejne wpadki językowe, którymi się chętnie podzielę)