Sprawa imienia

Zaczynam dochodzić do wniosku, że jeśli za kilka lat podejmę decyzję o podwójnym obywatelstwie, to na potrzeby holenderskiego paszportu zmienię swoje imię na coś bardziej zbliżonego do holenderszczyzny lub po prostu angielski odpowiednik mojego imienia. Czemu? Bo "Justyna" najwyraźniej jest dla Holendrów nie lada wyzwaniem!

Zawsze wydawało mi się, że moje imię nie należy do jakichś wybitnie skomplikowanych, oryginalnych, udziwnionych. Wręcz przeciwnie, wydawało mi się stosunkowo proste i względnie międzynarodowe. A potem trafiłam do Holandii i zostałam skonfrontowana z wszelkimi trudnościami w wymowie i piśmie tegoż imienia. Najczęściej "y" zamieniają na "i", co jetem w stanie zrozumieć. Na siłowni przedobrzyli znowu z tą literą i wręcza zaczęli od niej moje imię... Yustina. Dlatego też zawsze staram się bardzo wyraźnie literować i kontrolować to co piszą, a w co ważniejszych sytuacjach po prostu podaję mój paszport, żeby sobie skopiowali literka po literce. 

Mistrzostwo natomiast popełniła nasza firma deweloperska. Kiedy odbieraliśmy klucze Maurycy podał w jakiej formie życzymy sobie nasze imiona na tabliczkach przy domofonie. Mało tego, zapisał im nasze imiona.  Dziś z dziką radością odkryłam, że w końcu, po 5 miesiącach pojawiły się tabliczki. Bliższe spojrzenie i... zaraz zaraz... 

Justijna?! To ci dopiero zholenderszczyli moje imię. Ręcę opadają, a włosy dęba stają. Czy to naprawdę jest aż tak skomplikowane?... 

Dla tych, którzy zastanawialiby się po co mi podwójne obywatelstwo: bynajmniej nie dlatego, że wstydzę się polskiej narodowości (nic z tych rzeczy), czy chcę być taka super-duper "zachodnia". Nie potrzebuję też holenderskiego obywatelstwa, żeby móc brać czynny udział w wyborach (polityka mnie nie interesuje i moje prawo wyborcze tutaj jest mi tak do szczęścia potrzebne jak psu obieraczka do ziemniaków). Odpowiedź jest jedna: paszport i brak wymogów wizowych do wielu krajów, które niestety od Polaków jeszcze wizy wymagają ;)