Rozeznanie na rynku pracy

Od mojej przeprowadzki do kraju płaskiego jak naleśnik (gdzie naleśniki notabene są całkiem popularne) mija już prawie miesiąc. Co przez ten czas zrobiłam? Hmm...

Udało mi się załatwić część spraw niezbędnych do egzystencji, jak nauczyć się jeździć na rowerze w mieście, zapisać do urzędu miasta oraz zdobyć własną kartę płatniczą. To nie jest śmieszne... właściwa karta to śmiertelnie ważna rzecz, bez niej prawie nie istniejesz, o czy wspominałam w jednym z moich pierwszych postów. Już nie czuję się jak wyrzutek społeczeństwa i jedyna osoba płacąca gotówką w AH. Jednak najważniejsze kwestie pozostają nadal przede mną. Nauka języka i praca.

Właśnie... praca. Codziennie przeszukuję internet w poszukiwaniu nowych ogłoszeń i rozsyłam swoje CV. Język okazuje się zazwyczaj główną barierą (albo wymówką). To nic, wiem że już niedługo coś znajdę. Intuicja mi tak podszeptuje (oby tylko nie kłamała, złośliwa żmijka). Co ciekawe natomiast, z niemal wszystkich wysłanych aplikacji, nawet na durne i banalne stanowisko, dostałam odpowiedzi. Negatywne, ale nadal. Ktoś poświęcił mi tę chwilę uwagi, żeby przejrzeć list/CV i odpisać. Może to tylko moje smutne doświadczenia, ale w Polsce potencjalni pracodawcy, jeśli nie chcieli zaprosić mnie na rozmowę, nie pofatygowali się chyba ani razu, żeby poinformować mnie o decyzji. I tak czekałam i czekałam zawsze. 

Wczoraj pojawił się pierwszy promyk nadziei. Dostałam telefon z jednego z hoteli, niestety moja rozmówczyni nie mówiła po angielsku, a jak po holendersku. Momentalnie więc rzuciłam się po pomoc do Zeeny. Dzięki Bogu, że była akurat w domu. Teraz znowu muszę czekać na decyzję, czy pomimo problemów w komunikacji, dadzą mi szansę na zarobienie moich pierwszych eurasków. Trzymajcie kciuki! Potrzebny mi dochód, żebym nie musiała po torebkach chować przed Maurycym moich zakupionych pod jego nieobecność słodyczy ;)