Nie taki diabeł straszny, czyli parę słów o Staatsexamen

Mam za sobą moje pierwsze publiczne wystąpienie w języku holenderskim! Ha, ależ się dumnie czuję. Moja nauczycielka z kursu językowego zaprosiła mnie dziś do szkoły, żeby opowiedziała jej nowej grupie co nieco  o moich doświadczeniach z egzaminem Staatsexamen NT2. Bardzo chętnie przyjęłąm zaproszenie i było mi niezwykle miło podzielić się wiedzą i własnymi wrażeniami z innymi expatami. Zainspirowało mnie to, żeby i z Wami w końcu podzielić się tą historią.

Jak zapewne już wiecie (a już zdecydowanie CI, który nibylandiowego facebooka odwiedzają) na początku kwietnia podeszłam do państwowego egzaminu sprawdzającego znajomość języka niderlandzkiego. Po lekko ponad miesiącu dotarła do mnie wyczekiwana wiadomość, że alleluja - egzamin zdałam i zasłużyłam na mój własny certyfikat, mówiący, że spreekam jak ta lala ;) Ale, ale... jak ten egzamin właściwie wyglądał?

Egzamin ten odbywa się w paru różnych miastach w Holandii. Z premedytacją zapisałam się do Utrechtu, dzięki czemu mogłam zabrać się z Maurycym samochodem, który i tak codziennie kursuje w tym kierunku zmierzając do pracy. Nie ma nic przyjemniejszego, niż poranny stres rozładowywany we dwoje stojąc w korkach ;) Ok, szczęście mieliśmy i przez te dwa dni, kiedy miałam egzaminy, korków magicznie uniknęłiśmy. Tak, tak... egzamin trwa dwa dni i składa się czterech części: pisemnej, ustnej, czytanej i słuchanej. Jakoś mnie to pozytywnie musiało natchnąć, bo zamiast się stresować, przed i w przerwach między kolejnymi testami w najlepsze plotkowałam ze znajomą z kursu i nawiązywałam nowe znajomości. 

A jak wyglądał sam egzamin? Sprawdzili nam paszpotry, dali po kluczyku do osobnych szafek, gdzie należało schować cały elektroniczny dorobek. Wszelkie komórki, laptopy, iPody i tym podobne ustrojstwa są zakazane w sali egzaminacyjnej. Każdy z nas miał przydzielone biureczko-boks przy komputerze z przygotowaną instrukcją obsługi egzaminu, zapasową kartką-brudnopisem i długopisem. A co, własnych piśmideł też nie wolno używać (pewnie nauczeni pomysłowością studentów, którzy ściągi potrafią nawet na długopisie umieścić). Ale na tym terror się kończy. Panie pilnujące nas były przesympatyczne. Wszystko ładnie objaśniły, informowały o czasie (jeśli ktoś był zbyt zajęty, żeby zerknąć na ścianę) i uśmiechały się szeroko. Nie obyło się jednak bez małego chaosu. Pierwszego dnia, po ustnym egzaminie (który zdajemy ze słuchawkami na uszach, odpowiadając na usłyszane polecenia, a wszystko jest nagrywane na komputerze) na zakończenie poproszono nas, o odsłuchanie kawałka naszych wypowiedzi. Ot tak, żeby sprawdzić jakość nagrania. I nagle cisza... Sprawdzamy jeszcze raz. Na wszystkich twarzach maluje się zmieszanie i obawa. Nikt nic nie słyszy. Zapomnieli nas nagrać, czy co? Po kilku kolejnych próbach poproszono nas o wyjście z sali i zaczekanie, aż technicy sprawdzą co się dzieje. Mijają kolejne minuty, wszyscy podenerwowani... Po blisko 20 minutach drzwi się w końcu otworzyły i z wyraźną ulgą poinformowano nas, że wszystko jest w porządku. Uff... nie wiem, kto się bardziej stresował. My, czy personel. 

Jeśli ktoś z Was planuje podchodzić do Staatsexamen NT2, to polecam mój artykuł na portalu Wiatrak.nl, gdzie omówiłam przetestowane przeze mnie tips&tricks, żeby ułatwić sobie zadanie. A jak widać po własnym przykładzi - poskutkowały! ;) Bo ten diabeł nie taki straszny, jak go malują i choć holenderski znać dobrze już na tym poziomie trzeba, bynajmniej nie jest to znajomość biegła ;) Także odwagi i do dzieła!