Kot niejadek i załamanie nerwowe

Jestem wyczerpana. Czuję się, jakbym była na skraju załamania nerwowego. Pół poranka przeryczałam z żalu, bezradności i zrezygnowania. Miało być tak pięknie, przyjemnie, chcieliśmy zrobić coś dobrego, a w zamian dostajemy po głowie. Co się stało z naszą Nibylandią? Naszą krainą szczęśliwości... Niewiadomo jak i skąd nasza oaza stała się wylęgarnią zmarwień, frustracji i wyczerpania. Ale od początku...

Jak wiecie, niecały miesiąc temu przygarneliśmy starszego kotka ze schroniska. Hankie dość szybko się zaaklimatyzował. Ma swoje ulubione miejsca do spania, mruczy głośno jak tylko się do niego zbliżamy, lubi być głaskany i nawet przychodził wieczorami do naszego łóżka, żeby z nam spać lub choćby trochę podrzemać. Tylko niejadek z niego straszny. Grymasi, wybrzydza i gardzi typowo kocimi smakołykami. Mięso i kurczak je bee, jak ryba to tylko i wyłącznie łosoś dobrej jakości, sucha karma wręcz w ząbki gryzie, a i ta w sosie nie podchodzi. Szybko doszliśmy do wniosku, że nasz leniwy kot, choć ma zdrowe, białe ząbki nie lubi gryźć, więc serwujemy mu jedynie kocie musy i specjalne kocie mleczko. Przynajmniej to zjada. A właściwie zjadał... 

Przynajmniej do ostatniego weekendu. W piątek wieczorem coś mu się nagle odwidziało i nagle przestał wogóle jeść. Przestał też przychodzić poleżeć koło nas, jak to robił wcześniej i zwracał niewiele uwagi na nas. Ciągle daje się głaskać i głośno przy tym mruczy, ale dość szybko się nudzi. Mając świadomość jak niebezpieczna dla kociej wątroby jest kilkudniowa głodówka (szczególnie, że i tak już ma chore serduszko) z samego rana w poniedziałek zadzwoniłam do weterynarza. Nie wiem kto się bardziej tą wizytą stresował: kot czy ja, bo musiałam maksymalnie się skupić, żeby rozmawiać po holendersku, wytłumaczyć i zrozumieć kocie zawiłości. Na szczęście pan doktor był bardzo ciepliwy, miły i wyrozumiały. Tłumaczył mi powolutku, jak kozie na wozie, co jakiś czas dopytując się czy go zrozumiałam. Kot dostał tabletki na serce i zastrzyk mający pobudzić jego apetyt. I cały zapas próbek różnych kocich karm, specjałów i specjalne "kocie mleczko czekoladowe". Nazywam je tak, bo rzeczywiście pachnie jak karmelowe kakao, aż mnie samą kusiło, żeby mu podjeść, choć tak najprawdę to specjalny płynny suplement diety dla kotów w czasie choroby. 

Pierwszego dnia coś tam zjadł. Nawet parę nowych chrupek spałaszował i z entuzjazmem wypił porcję "czekoladowego mleka". Drugiego dnia, już się bardziej ociągał, a wczoraj znowu uparcie odmówił jedzenia. Martwimy się z Maurycym o niego strasznie. Jakbyśmy mało mieli stresów związanych z maurycową pracą i moimi egzaminami za parę tygodni, to jeszcze nasz nieporadny sierściuszek takie fochy pokazuje. Wszystko to odbija się oczywiście na naszym związku i nasza Nibylandia coś przybladła. 

Czyżbyśmy zabijali kota naszą miłością? Chcieliśmy mu dać tyle ciepła i dobroci, że z tego całego podekscytowana jego serduszko zaczęło popadać w głębszą chorobę? I co my mamy teraz zrobić? Pozwolić mu umrzeć?! Przez te parę tygodni pokochaliśmy strasznie tego zwierzaka. Chcemy dla niego długiej, szczęśliwej starości, ale najwzyczajniej nie stać nas na wydawanie dziesiątek-setek euro tygodniowo na futrzaka, szczególnie kiedy ja jeszcze nie pracuję. Łzy mi ciekną po policzkach pisząc to. Czy jesteśmy złymi ludźmi? Czy mamy złośliwego pecha?...