Kocie królestwo

Jak obiecałam wczoraj na facebook'owym fanpage'u, tak dziś robię. Porozmawiajmy więc o kotach.

Uwielbiam koty! Są najcudowniejszymi stworzeniami pod słońcem... takie egoistyczne, leniwe i przebiegłe. Wiercę Maurycemu dziurę w brzuchu, żebyśmy jakiegoś sierściucha przygarnęli, ale on choć pała taką samą miłością do tych zwierząt co ja, uparcie mi odmawia. Ostatecznie nie chce więzić kota cały czas w mieszkaniu, a 4 piętro średnio sprzyja samodzielnym spacerom pupila. Chyba, że nauczylibyśmy go korzystać z windy i domofonu. 

Z braku laku, latem zaprzyjaźniliśmy się z okolicznymi kotami. Parę minut piechotą od kurnika jest dość nędznie zagospodarowany skrawek "zieleni" z pojedynczymi badylkami, które jak zakładam, kwiatami miały być. Róg ten umiłował sobie mały koci gang, który często gęsto wyleguje się między owymi badylkami. Większość z nich jest nieśmiała i nie chce się z nami bawi. Raczej ucieka. Jeden tylko rudzielec sobie nas upodobał i za każdym razem, gdy nas zauważy biegnie w naszą stronę niemiłosiernie się wydzierając, jakby chciał powiedzieć: "I gdzieście znowu się podziewali! Tyyyyyle czasu, kto niby ma mnie porządnie wyczochrać?! Co za służba!", po czym przylega do naszych nóg niczym bluszcz do muru w oczekiwaniu na głaskanie. 

Nie wiemy czy owe koty są bezdomne, czy to tylko takie miejsce ich spotkań i trochę się martwiliśmy nadchodzącą zimą. Ostatnia wizyta w kocim zaułku jednak upewniła nas, że koty mają się świetnie i bynajmniej nie wyglądają ani na głodne, wybiedzone czy też zmarznięte. Generalnie holenderskie koty sprawiają wrażenie jakichś takich... większych. Przez ostatni rok nie widziałam chyba ani jednego chudego sierściuszka. Ewidentnie są dobrze karmione i wiedzą jak sobie radzić. Są też dość leniwe i bezczelne. Na niektórych osiedlach wcale im się nie spieszy z przechodzeniem przez ulicę. Oczekują (i najwyraźniej ich żądania są spełniane), że każdy samochód zatrzyma się i zaczeka, aż czworonóg zechce przetransportować swój szanowny futrzany zad. Może nawet ktoś pogłaska?...

Typowo holenderski kot: dobrze odżywiony i niezwracający na nikogo uwagi

Swoistym fenomenem jest niezwykle spasiony kot z pobliskiego baru. To tak zwany kroeg kat, czyli kot barowy. Cóż to za genialny instytucja! Kot barowy! Przesiaduje tam godzinami i do złudzenia przypomina Garfielda. Zapewne żywią go tam kawałeczkami kiełbaski, szyneczki, może nawet bitterbollen i piwem (nie zdziwiłabym się). Ponoć takie koty barowe są dość częstym zjawiskiem w Holandii. I słusznie! Każdy szanujący się bar kota powinien mieć. 

Na zakończenie podzielę się tylko jeszcze jedną drobną obserwacją. Koci język z pewnością nie jest międzynarodowy. Ilekroć wołam jakiegoś futrzaka, w ogóle nie reaguje. Jakby mnie nawet nie słyszały. Natomiast nasza rozbrykana zgraja w Polsce identycznie ignoruje nawoływania Maurycego. W sumie bardzo im się nie dziwię. Odgłosy jakie on wtedy wydaje przypominają jakby nieudolne próby przesłania soczystego całusa. Może Mauryc po prostu nie jest w typie naszych polskich kotów? Czy to znaczy, że będę musiała też nauczyć się kociego-holenderskiego?? ;)