Nowy członek rodziny

Po wielu miesiącach namysłów, dyskusji, rozważania za i przeciw, prób szantażu emocjonalnego i przekonywań znajomych, w końcu podjęliśmy decyzję. Od dziś w naszym nibylandiowym kurniczku słychać radosny tupot małych stópek. Nasza rodzinka powiększyła się o uroczego przystojniaka.

Rano Maurycy słuchając mojego marudzenia o tym, jak bardzo chciałabym mieć kota, dał w końcu za wygraną:
- Czy ty wiesz jaką presję na mnie wywierasz? - zapytał.
- Jaką presję? Przecież ty kochasz koty i też chcesz mieć jednego!
- Ale to taka odpowiedzialność... - ciągnął dalej.
- Znowu tylko wszystko nadmiernie analizujesz i wyolbrzymiasz.
- Ok, to zbieraj się. Jedziemy do schroniska!

Wizyta w schronisku podziałała na mnie bardzo emocjonalnie. Parę razy mało nie wybuchnęłam płaczem widząc te wszystkie biedne zwierzaki i słysząc ich historie. Już dawno postanowiliśmy, że weźmiemy starszego sierściuszka, żeby zapewnić mu spokojną, pełną ciepła i miłości przystań na stare lata. Młode kociaki mają większe szanse na znalezienie nowego domu, a wiekowymi kotami z traumatyczną przeszłością mało kto się interesuje. Poza tym z racji mieszkania na trzecim piętrze, chcieliśmy cichego domatora, który nie będzie tęsknił za wyjściami w teren ;)

Wybór był naprawdę trudny, bo wszystkie futrzaki były słodkie i najchętniej wzięłabym je wszystkie. Zamkniętego w sobie, nieśmiałego Beera, trzynogą, niezwykle kochaną kotkę, czy przyjazną, cierpiącą na chroniczne kichanie kocią staruszkę. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na milusińskiego, czarnego 10-latka z drobnymi szmerami w serduszku. W między czasie, gdy pracownicy schroniska przygotowywali umowę adopcyjną, my z Maurycym szybko polecieliśmy do sklepu w celu zakupienia wszystkiego, co nasz nowy członek rodziny może potrzebować. Kuwetkę, żwirek, miseczki, karmę, kocie ciasteczka, drapak, wygodne legowisko, zabawkę, szczotkę do czesania... sto euro poszło w parę minut. Ale czego się nie robi z miłości ;)

Czym prędzej wróciliśmy z Przenośnym Domkiem do schroniska. Podpisaliśmy papiery, zapłaciliśmy 40 euro (z racji wieku cena kotka była niższa prawie o połowę. Nie wiem jak adopcja zwierzaków ze schroniska wygląda w Polsce... w Holandii jest to standardowa opłata, ale zwierzak jest już wysterylizowany, odrobaczony i zaszczepiony) i zaraz dostaliśmy naszego małego bohatera. Ani trochę nie oponował przed wejściem do Przenośnego Domku i tylko troszkę denerwował się, gdy samochód ruszył pokonując liczne zakręty i progi zwalniające. Szybko uspokoił się i resztę drogi siedział cichutko na moich kolanach, bacznie obserwując krajobraz przez kratkę w drzwiczkach Domku.

Testowanie kanapy: gdzie najwygodniej?...

Gdy po dotarciu do naszego kurniczka otwarłam zakratowane drzwiczki, Hank niepewnie wyszedł i rozpoczął obchód domu, uważnie obwąchując każdy mebel i ścianę. Po skończonym zwiadzie, schował się przed obiektywem mojego aparatu pod kanapę w moim pokoju do nauki/pisania (gabinet jakoś zbyt poważnie brzmi ;)) Żeby go nie stresować poszłam przygotować mu miseczki z wodą i jedzeniem. Po kwadransie Mauryc przekupił kota do wyjścia za pomocą chrupek. Wciąż lekko niepewny od tego czasu kursował na trasie miska-kanapa w salonie-kanapa w pokoiku-miska. Po około godzince poczuł się już swobodnie i zaczął testować całą kanapę w celu znalezienia najdogodniejszego miejsca. Pozwala się głaskać i mruczy przy tym głośno z zadowoleniem :)

Głaszczemy się

Czuję, że od teraz będę się rano musiała dzielić mlekiem. Ja zjem je tradycyjnie z płatkami, a Hank jak na twardziela przystało wypije... z czystej miski ;)