Nie zepsuj sobie Holendra!

- Kochanie, muszę cię poprosić, żebyś przestała robić mi kanapki do pracy - parę dni temu wydusił z siebie Maurycy.

- Czemu? Nie smakują ci moje kanapki - zapytałam zdziwiona.

- Nie, smakują. Ale chyba za bardzo mnie rozpieszczasz...

Stało się. Nawet on sam to zauważył. Rozpuściłam swojego Holendra! A tyle co tydzień wcześniej znajoma mnie przestrzegała "Nie zepsuj sobie Holendra!". Na szczęście jest to jeszcze proces odwracalny. A przynajmniej jest nadzieja, skoro on sam to zauważył. 

O co chodzi z tym psuciem Holendrów? Chyba każda kobieta będąca w związku z takowym wie, co mam na myśli. Holendrzy to dość dogodny materiał na męża/chłopaka/partnera/zwierzątko domowe, zwał jak chciał. Wychowany w świecie związków partnerskich, równouprawnień i wyemancypowanych feministek wie, że podział obowiązków domowych to coś bardzo naturalnego i że jego rola w domu nie ogranicza się do założenia kapci i zagnieżdżeniu się na kanapie po powrocie do pracy. On nie nie nie... Holender często pomaga w sprzątaniu, gotowaniu itp. I niby wszystko pięknie, prawda?

Otóż tu pojawia się znienacka potwór "polskiej gospodyni domowej". Nauczone przez mamusie, piękne Polki są zwykle też dobrym materiałem na panią domu. Wszystko wysprzątają, obiad ugotują, ciasto upieką przed wizytą znajomych, kanapki swemu mężczyźnie do pracy przygotują. Słowem: zadbają o niego tak, żeby mu niczego nie brakowało. I tu zaczyna się psucie. Holender szybko się przywzyczaja i zaczyna traktować ten dar z niebios jako coś oczywistego. Skoro jego talen kulinarny ogranicza się do zmieszania na patelni gotowych półproduktów z Albert Heijn'a, to czemu miałby wchodzić w drogę swej ukochanej przygotowującej właśnie soczystą pieczeń czy dopieszczony gulasz (i to z podstawowych składników, a więc zdrowiej i taniej!). Nasza umowa z Maurycem była prosta: ja gotuję, ty zmywasz i odwrotnie. Z czasem jednak to zmywanie zaczęło się pojawiać coraz rzadziej, a ja coraz częście znajdywałam rano garnki w zlewie...

- Zmęczony po pracy byłem! - komentuje

- Spoko, ale ja też nie wyleguję się na kanapie całymi dniami... czastem też jestem zmęczona i mógłbyś mi pomóc nieco więcej...

- No przecież opłukałem naczynia!...

Taaaak... I dochodzimy do kolejnego powodu, dlaczego polska potencjalna gospodyni domowa daje za wygraną i nawet już nie prosi o pozmywanie naczyć. Przeciętny Holender mojej generacji jest potwornie nieudolny w wykonywaniu tej, wydawałoby się prostej czynności. Ze względów ekonomiczno-ekologicznych (lub przywzyczajenie wyniesione z domu) napełnia zlew/miskę pełną wody i wszystkie naczynia myje w tejże wodzie. O opłukaniu w czystej nie ma mowy (ok, może i powinno się tak zmywać, żeby nie marnować wody, ale po przeprowadzeniu małego eksperymentu okazało się, że zmywając pod bieżącą wodą zużywam mniej więcej tyle samo co on). Pierwszy talerztak umyty jest lśniąco czysty. Ostatni woła o pomstę do nieba. Widząc te naczynia wolę już sama pozmywać. 

Jednak z koleżanek postanowiła udowodnić kiedyś mężowi, że takie zmywanie do niczego się nie nadaje. Po umyciu przez niego wszystkich naczyć, Lucy wzięła na czystszą, najbielszą ścierkę jaką w domu znalazła i zaczęła wycierać talerze do sucha (swoją drogą również częsta praktyka w Holandii). Po skończeniu pokazała ścierkę rodzinie. Po bieli śladu nie było, nastomiast dopatrzyć się można było przeglądu całego obiadu. Wtedy dopiero zrozumieli. 

-Czemu leżysz jeszcze w łóżku? - zapytał rano zaskoczony Maurycy po wyjściu spod prysznica.

- Przecież powiedziałeś, żeby ci już nie robiła więcej kanapek do pracy... - wymamrotałam spod kołdry.

- Ale, ale.... ach czemu ja wogóle powiedziałem coś tak głupiego! - marudził pod nosem w drodze do kuchni. 

Ciężka to praca, ale niestety trzeba czasem zacisnąć zęby i Holendra tresować, żeby nie zepsuć go na dobre ;)