Nie szukaj sobie wymówek, czyli jak znalazłam pracę

Stoimy na lotnisku przy bramkach, czekając na swój lot. Z konsternacją obserwujemy tłum ustawiający się w kolejce... Przecież każdy ma miejsce przypisane, to nie Ryanair, po co stać... Z tych jakże ambitnych przemyśleć wyrywa mnie nagle telefon.

- Cześć Justyna, chciałabym cię zaprosić do mojego zespołu w nowym dziale rezerwacji - słyszę w słuchawce.

Mauryc widzi jak twarz mi się rozjaśnia, uśmiech się rozszerza. Zaczyna pytająco kiwać do mnie głową. Ja  w odpowiedzi kiwam entuzjastycznie jak szalona. Mauryc czeka, aż skończę rozmawiać, po czym wstaje i otwiera szeroko ramiona. Już wie co się stało i że zaraz zacznę z radości skakać. I dokładnie tak robię. Właśnie dostałam nową pracę!

A jak to się właściwie stało? Szukałam w końcu dość długo. Znalezienie tej właściwej, satysfakcjonującej posady może się okazać nie lada wyzwaniem. A już szczególnie, jeśli jest się obcokrajowcem konkurującym z miejscowymi. Na ogół trzeba się czymś więcej wykazać, żeby się przebić. Dlatego po skończeniu NT2, zaczęłam kolejne kursy, żeby podnieść kwalifikacje. 

Długotrwałe rozsyłanie CV i odrzucanie potrafi nieźle demotywować. Z czasem zaczęłam coraz bardziej krytycznie czytać ogłoszenia i coraz wybredniej wybierać firmy. Wybrednie dlatego, że każde wysłane CV chciałam, żeby miało bardzo realistyczne szanse. Optymizm malał, kryteria rosły, a wymówki zaczęły się pojawiać. "Nie mam wystarczająco doświadczenia", "Mój holenderski jest za słaby", "Inne studia skończyłam...." i tak dalej. 

Na dwa tygodnie przed naszym wyjazdem rzuciło mi się w oczy ogłoszenie firmy, która bardzo mi się podobała już od dawna i którą obserwowałam na LinkedIn (portal obowiązkowy dla każdego poszukującego pracy). Posada brzmiała idealnie. Doskonale wpisująca się w mój profil. Pierwszy entuzjazm przyciszyły pierwsze wymówki: "Teraz będę składać podanie? Tuż przed miesięcznymi wakacjami?? Bez sensu... cały etap rekrutacji pewnie przypadnie na okres mojej nieobecności". Wątpliwości zaczęło kręcić się po mojej głowie. Musiałam jednak podzielić się znaleziskiem z Maurycem. I dzięki Bogu. 

Moja wspaniale wspierająca połowica kazała mi się nawet nie wygłupiać, siadać do laptopa i list motywacyjny pisać. Takiej okazji puścić mimochodem nie można. Choćby mnie nawet w kraju miało nie być, to spróbować trzeba. List napisałam, Mauryc przejrzał, przeanalizował i wysłałam. Odpowiedź przyszła ekspresowo, szybka korespondencja odnośnie mojej dostępności i dzień przed wylotem rozmowa kwalifikacyjna. 

I dostałam! W firmie, o której marzyłam. W nowym dziale ze świeżutkim zespołem. W międzynarodowym środowisku i branży, którą studiowałam. A tak mało brakowało, żeby przeszło mi to koło nosa. Także moi drodzy, wyciągnijmy wnioski i wymówek żadnych sobie nie wyszukiwać. Tylko ryzykować ;)